هر کاربر اینترنت حتماً از سرویس‌های نام دامنه یا دامین نیم سرور یا DNS استفاده کرده است، اگرچه بسیاری چیزی در مورد آن نمی دانند.
Domain Name Service یا DNS یکی از پروتکل‌های مورد استفاده در مجموعه استانداردهایی است که برای تبادل داده بین رایانه ها در فضای اینترنت و بسیاری از شبکه های خصوصی استفاده می‌شود و عموماً به عنوان پروتکل‌های TCP/IP شناخته می‌شوند.
به زبان ساده کار DNS تبدیل نام دامنه های آشنا -مثل google.com یا websamin.com!- به آدرس‌های IP است که رایانه ها برای تشخیص هم روی شبکه استفاده می‌کنند. رایانه ها و دیگر ابزارهای متصل به شبکه اینترنت از یک آدرس IP برای مسیردهی درخواست شما به وب‌سایتی که می‌خواهید به آن دست‌رس پیدا کنید استفاده می‌کنند. این کار مثل گرفتن شماره تلفن کسی است که می‌خواهید با او تماس بگیرید. اگر سرویس DNS وجود نداشت شما مجبور بودید یک دفترچه تماس داشته باشید که در آن برای هر دامنه ای که ممکن است بخواهید بازدید کنید یک آدرس IP در آن یادداشت کنید. در عوض شما به یک سرور نام دامنه متصل می‌شوید که این دفترچه تلفن از قبل در آن به شکل یک پایگاه داده عظیم نگه داری می‌شود و هر نام دامنه ای را به IPهایش منتسب می‌کند.
وقتی که به یک وب‌سایت متصل می‌شوید یا ایمیل می فرستید رایانه شما از یک سرور DNS برای پیدا کردن دامنه ای که می‌خواهید استفاده می‌کند. به این کار Name Resolution گفته می‌شود. اگر نام دامنه را درست وارد کرده باشید سرور DNS آدرس IP مربوط به آن دامنه را پیدا می‌کند و به رایانه شما بر می‌گرداند. شما می‌توانید مستقیم آدرس IP دامنه مورد نظرتان را وارد کنید و احتیاجی به DNS نداشته باشید اما این کار چند مشکل دارد: حفظ کردن یک مجموعه اعداد آسان نیست؛ ممکن است IP یک وب‌سایت تغییر کند؛ و برخی وب‌سایت‌ها بیش از یک آدرس IP دارند.
اما رایانه شما از کجا می‌فهمد باید از چه سرور DNSی استفاده کند؟ معمولاً وقتی شما به شبکه وصل می‌شوید مودم یا روتری که به رایانه شما یک آدرس IP اختصاص می‌دهد مجموعه ای از اطلاعات مهم پیکره بندی شبکه نیز به رایانه تان می‌فرستد. یکی از این اطلاعات یک یا چند سرور DNS است که رایانه تان باید برای ترجمه نام دامنه ها به آدزس‌های IP استفاده کند.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.